Rozdział 4

-Przybywamy z innego świata z pomocą. Mówcie mi, proszę, Karmen, a to jest, Muza.
-Czego tu szukacie?
Zza Thermusa wyszła Thalia. Wyciągnęła szybko miecz z pochwy i wymierzył go w stronę Muzy. Ta spojrzała na nią złowrogo i już wiedziałam, że jeżeli dojdzie do starcia, może się ono zakończyć tragicznie. Wiatr wokół nowo przybyłej zawirował niebezpiecznie, ale nie zrobiła żadnego dodatkowego kroku. Po prostu stała i patrzyła czekając na ciąg dalszy.
-Widzę, że nie grzeszycie grzecznością. Może ktoś inny doceni nasz sojusz.-Karmen ukłoniła się patrząc zalotnie na Thermusa i już wiedziałam co dalej nastąpi. Mężczyzna od zawsze był kobieciarzem i nie krył się z tym.
-Thalio, odejdź stąd natychmiast.-Warknął w stronę córki, która odeszła  rzucając mu spojrzenie pełne pogardy. Widziałam jak powstrzymywał się od ukarania jej.
-Wybaczcie, drogie panie, że tak was potraktowaliśmy. Zapewne znużyła was długa droga. Wejdźcie zatem na poczęstunek.
Wskazał ręką potężne wejście po czym poszedł przodem. Obie panie wymieniły się spojrzeniami po czym weszły, a ja zaraz za nimi. Muszę przyznać, że specjalnie podchodziłam bliżej Muzy, chcąc zrozumieć, dlaczego jej szaty nawet teraz unosiły się na wietrze, którego nie było. Nic nie czułam, nawet gdy myślałam, że zaraz na nią wejdę, nic nie mogłam poczuć. Zaśmiałam się pod nosem, ze swojej głupoty i dziecinności. Ciekawe, kiedy się tak zmieniłam?
Znów znaleźliśmy się przy stole, jednak teraz tylko nasza czwórka. Służba szybko uwinęła się z podaniem świeżych potraw i zniknęła za drzwiami. Dopiero wtedy zaczęliśmy rozmowę. Mówiłam ja, gdyż Thermus zajęty był podziwianiem Karmen.
-Dlaczego chcecie nam pomóc?-Skierowałam swoje pytanie do Muzy, która wydawała się być rozumniejsza. Odpowiedziała jednak blondynka, która widocznie miała podzielną uwagę.
-Pomyślałyśmy, że Celinie przyda się nauczka. I szczerze mówiąc, nudziło się nam.-Wzruszyła ramionami i zrobiła słodką minę, sprawiając, że Thermus rozpłynął się i odleciał.
-Nudziło się wam? Piszecie się na wojnę, a nie jakieś podwórkowe potyczki-warknęłam, widząc lekceważące podejście do sprawy.
-Mamy sojuszników, uspokój się.-Usłyszałam słaby głos Thermusa.
-Dobrze, w takim razie, kim jesteście?
-Powiedzmy, że jestem prawą ręką Muzy, ale nie pytaj kim ona jest. Nikt tego nie wie.-Wyjaśniła popijając zmrożony sok z Piritasajów. Osobiście nie lubiłam tego napoju, ale dawał potężnego kopa i motywował do działania.
-Dlaczego? Ona musi wiedzieć kim jest.
-No tak, może i musi, ale tego się nie dowiemy.
Dlaczego?
-Bo jest niema.
Wybuchnęłam śmiechem, którego nie mogłam od tak powstrzymać.
-Jestem niema? Dobrze wiedzieć-powiedziałam pomiędzy spazmami śmiechu. 
-No co? To jest kara za to, że i tak jesteś ładna. 
-No dobra, mogę być niema, ale ciekawe jak z tego wybrniesz, bo mogę przecież napisać na kartce.
-To się okaże.
-Ooo...przykro mi-czułam się głupio.
-A nie może napisać odpowiedzi?-zapytałam po chwili ciszy.
-To nie jest takie łatwe. Złożyła przysięgę swojemu mistrzowi, że nigdy jej dłonie nie spoczną na żadnym przedmiocie. Ponoć to miał być ostatni sprawdzian i po jakimś tam czasie miał zdjąć z niej przysięgę, ale nie zdążył, zmarł.
-Nieźle-powiedziałam z podziwem.-Tylko jak ja będę walczyła?
-Skoro nie może niczego dotykać, dlaczego pisze się na wojnę?
-Coś mi mówi, że nie raz zobaczysz jak ona walczy.-Karmen uśmiechnęła się z rozbawieniem i wróciła do cichej rozmowy z Thermusem. Przez chwilę patrzyłam na Muzę. Kobieta w swoim życiu, nie powinna doznać takiego cierpienia. To mężczyźni powinni brać na siebie całe cierpienie, aby żadna kobieta nie musiała o znosić. Coś delikatnego nie może być wystawione na działanie żelaza czy ognia. Poczułam, że mam coś wspólnego z tą cichą osobą. Nie tylko ją wystawili na próbę i nie tylko ona ją przeszła.
-fajne zakończenie, z przekazem-odsunęłam się od laptopa i spojrzałam na Karmen.-Czyli kręci cię Thermus? Nie lepiej stworzyć sobie kogoś nieżonatego?
-Drwij sobie, drwij. Jeszcze zobaczysz, że każdy chłopak będzie mój. 
-Już to widzę, z tym twoim hipnotyzującym wzrokiem na pewno-zaśmiałam się widząc jej wypieki na twarzy. 
-Za te drwiny tobie też kogoś stworzę i zobaczymy co biedna poczniesz nie mogąc dotknąć ukochanego.-Zaśmiała się złowieszczo i wyszła z pokoju zatrzaskując drzwi.
-Za bardzo się wczuwasz! To tylko opowiadanie!-krzyknęłam za nią, ale nie byłam pewna, czy mnie usłyszała. 
Później miałam dowiedzieć się, że to ja przez chwilę byłam jej weną i to przeze mnie znalazłyśmy się tam, z dala od domu, skazane na wytwór własnej wyobraźni.